Jeanine kon dankzij hulp terug naar huis

Drie maanden geleden maakten twee verwoestende ontploffingen het havengebied van Beiroet, Libanon vrijwel met de grond gelijk. Nog altijd staan de levens van de bewoners op z’n kop. Veel mensen bevinden zich in een kwetsbaarste positie en zijn afhankelijk van de steun van ngo’s om terug te kunnen keren naar hun huis.

Jeanine Njeim is een van hen. Ze is halverwege de veertig en woont samen met haar ouders, Julie (61) en Jean (78) op de tweede verdieping van een gebouw met uitzicht op de haven van Beiroet. De buurt telde honderden getroffenen, van licht letsel tot zelfs dodelijke verwondingen. Direct tegenover waar Jeanine met haar ouders woont, stond een nieuw, modern gebouw genaamd ‘The Skyline’ waar zeven mensen zijn omgekomen. Het nieuwe gebouw lijkt nu eerder op een bouwval

Meer dan tweehonderd hechtingen

Jeanine’s vader en moeder raakten beiden gewond en tot op heden beleven ze daarvan de zware gevolgen. Haar vader, Jean, heeft een kapsalon in de buurt. De pezen van zijn hand werden tijdens de explosies doorgesneden door rondvliegende glasscherven. Hij kan door zijn letsel zijn hand zeker een aantal maanden niet gebruiken.

Haar moeder moest meer dan 200 hechtingen krijgen, omdat ze glasscherven in haar rug kreeg met verschillende verwondingen tot gevolg. Jeanine beseft zich heel goed dat het een wonder is dat zij en haar ouders de explosie hebben overleefd.

Ingestort

“Ik kwam net van mijn werk en was onderweg naar huis”, vertelt Jeanine. “Op het moment van de eerste explosie was mijn moeder op het balkon. Toen ik haar zag, schreeuwde ik naar haar dat ze naar binnen moest gaan en ik rende zo hard als ik kon de hal van het appartementencomplex binnen. Toen ik op de trap was vond de tweede explosie plaats. Ik zat onder het stof en mijn haar zat vol met gebroken glas. Eenmaal aangekomen op de tweede verdieping, zag ik dat de voordeur van ons appartement was weggeblazen en er niets van de woning over was. Ik liep door de ravage heen om bij mijn moeder te komen. Overal zat bloed. Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haalde om mijn moeder twee verdiepingen de trap af te dragen, maar ik deed het. Eenmaal beneden op straat beland, stortte ik in elkaar.”

Op zoek naar hulp

De familie heeft meer dan een maand niet in hun appartement kunnen wonen. Jeanine heeft noodgedwongen een hotelkamer moeten regelen in een buitenwijk van Beiroet. In de eerste dagen na de explosie werd er veel geplunderd, omdat de deuren verwoest waren.

“Het weinige meubilair dat we bezaten is gestolen”, vertelt Jeanine. “Ik ben onmiddellijk op zoek gegaan naar organisaties die ons konden helpen met het weer bewoonbaar maken van ons huis. Nusaned, een lokale ngo, was de enige die terugbelde.” Nusaned is een lokale partner van CARE die in Beiroet huizen herstelt die door de explosies zijn verwoest. Jeanine: “Het zijn echte professionals. Ze kwamen direct met een uitstekende aannemer, die alles heeft gerenoveerd. De ruiten, de deuren, de keuken en de badkamer: alles! Hij heeft werkelijk niets overgeslagen. In iets meer dan een maand konden we weer terug naar huis. We waren de enige in het hele gebouw waarbij dat kon.”

Ergste crisis in de geschiedenis

Andere bewoners, die door de crisis geen toegang hebben tot hun bankrekening, wachten tot ngo’s hun woning kunnen herstellen. Libanon worstelt met de ergste financiële crisis in de geschiedenis van het land. De lokale munteenheid, de lira, daalde in enkele maanden in waarde van 1500 naar 800 vergeleken met de Amerikaanse Dollar.

Zonder de hulp van ngo’s kunnen velen van de 30.000 ontheemden niet terug naar huis.

Zelf hebben deze mensen niet de middelen om hun huis te herbouwen of om nieuwe meubels aan te schaffen. Drie maanden na de verwoestende explosie zijn de buurten, die ooit zo vol mensen waren, spookbuurten geworden.

Spookbuurt

“Al is de buurt op dit moment compleet leeg en een rampgebied, het is wel mijn thuis. Het is het belangrijkste dat we gewoon weer thuis zijn. Het was pijnlijk om in een hotel te moeten wonen”, zegt Jeanine. “Buiten Beiroet voel ik me een vis op het droge. Hier ben ik opgegroeid en dit is waar ik hoor”, vult moeder Julie aan. De eenenzestigjarige zegt psychisch last te hebben van wat ze heeft meegemaakt. Ze is ook nog altijd heel moe.

In een van de kamers staan de plastic zakken opgestapeld. “Dit zijn onze spullen. Vrijwilligers hebben ons geholpen met opruimen en alles hier neer te zetten. Onze spullen zijn nog bezaaid met stof en glasscherven. Ik hoop dat we binnenkort de kracht en moed hebben om het allemaal uit te zoeken en schoon te maken”, zegt moeder Julie.

Ondanks haar positieve instelling weet de eenenzestigjarige Julie dat haar leven op z’n kop staat en nooit meer hetzelfde zal zijn.

CARE werkt in Libanon aan projecten waarbij de inwoners die zich in de kwetsbaarste omstandigheden bevinden, worden ondersteund. We doen dit onder andere met voedseldistributie, economische ondersteuning en het herstel van huizen.

Foto’s: Nusaned